Henry Robinett is gitarist/componist, bandleider/opname technicus en eigenaar van Nefertiti Rec. Sinds 1986 verschenen er 5 albums van hem die stuk voor stuk zorgden voor lovende recensies. Hij begon op 13-jarige leeftijd met gitaar spelen geïnspireerd door Jimi Hendrix, een andere held van hem was Charles Mingus een volle neef van zijn vader, die een stapel platen had van hem en zo leerde Henry de muziek van Mingus. Zijn gitaarstudie begon natuurlijk met een klassieke opleiding, hij leerde Bach, Paganini, Mendelssohn en Rimsky-Korsakov op de el. gitaar. Daarna nog op de middelbare school kreeg hij 2 jaar les van jazzgitarist Warren Nunes. Henry woonde in Sacramento waar hij de Cal State University bezocht waarna hij lid werd van The Runners een groep die een combinatie van R&B,rock, Braziliaans en jazz speelde. Toen, in 1978, deed zich een buitenkans voor die iedere jazzmuzikant jaloers zou maken, hij woonde 3 maanden in het appartement van Mingus in New York. Op zijn eerste avond was er een surprise party voor Sue, Mingus’ echtgenote en daarbij waren o.a. aanwezig Sonny Rollins, Nat Hentoff en Leonard Feather.

Hij kreeg de kans om samen te spelen met musici als Hal Galper, Clifford Jordan, Muhal Richard Abrams, Chico Freeman e.a. Mingus werkte indertijd aan een album van Joni Mitchell en zodoende leerde Henry ook haar kennen. Terug in Californië speelde hij regelmatig in de beroemde Keystone Korner met veel muzikanten uit de Bay Area waaronder pianiste Jessica Williams, hij speelde op haar album “Orgonomic Music”. Hij verbleef een jaar in München waar hij studiowerk deed voor de Munich Sound Machine en andere artiesten. Terug in de VS tekende hij een contract bij het Artful Balance label en nam 3 albums op met de Henry Robinett Group. Hij wilde meer controle over zijn muziek en leerde voor hij recording engineer , bouwde een eigen studio en alle albums werden vanaf die tijd door hem zelf opgenomen. Toen het Artful Balance label zijn deuren sloot, richtte hij zijn eigen Nefertiti label op.

Daarop verscheen ook dit album, het is opgenomen in 2000 en heeft al die tijd op de plank gelegen. Als luisteraar kunnen we blij zijn dat het eindelijk is uitgebracht want de muziek is klasse. Het album wijkt in zoverre af van zijn “normale” albums dat het een soort eerbewijs is aan de muzikanten die hij bewondert en die zijn muziek hebben gevormd. “Honestly, I don’t know why I left it on the shelf for so long” aldus Robinett, “ik groeide op met bebop en de grote bebop spelers hebben een enorme invloed op mij gehad”. Voor dit album zocht Henry een aantal top West Coast muzikanten , Joe Gilman op piano, Chris Symer op contrabas en Micchael Stephans op drums. Zoals de titel aangeeft betreft het hier standards beginnend met “I hear a rhapsody” een popsong uit 1941 dat een jazz standard werd, o.a. op de plaat gezet door John Coltrane. Andere bekende stukken zijn “The day of wine and roses” van Henry Mancini, “The way you look tonight” van Fields en Kern en vooral bekend van Frank Sinatra.

Twee buitenbeentjes zijn “Soul Eyes” het prachtige nummer van Mal Waldron (zijn album uit 1997 met dezelfde titel is een aanrader !) en “Pinocchio”van Wayne Shorter. Robinett is een fenomenale gitarist en ook de rest van de groep staat zijn mannetje, ze werken zich met hoorbar plezier door het tiental nummers. Van uiterst swingend in “I hear a rhapsody” tot ingetogen en gevoelvol in “Soul Eyes”, uiteraard geen spoor van jeugdliefde Hendrix maar wel een strak gepolijste stijl van jazz gitaar, technisch knap echter zonder al te veel halsbrekende toeren, vooral zijn sound is bijzonder aangenaam om aan te horen. Piano, bas en drums vormen een warme deken waarin het gitaarspel van Henry zich ten volle kan ontplooien. Niet geheel onverwacht behoren “Soul Eyes”en het razendsnelle “Pinocchio” tot mijn favoriete stukken.
Henry is van plan om in ieder geval een deel twee uit te brengen onder de titel Volume 2 : Then again en eventueel een deel 3 en 4. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat uitpakken.

Jan van Leersum.